Misschien zul je het niet verwachten, maar iedereen heeft wel een cadeau bekentenis; klein of groot! Lees snel mee met het verhaal van Anne, die haar eigen aanbidder is!
“Weet je, het begon allemaal vrij onschuldig. Mijn vriendinnen en ik spraken over Valentijnsdag. Zij hebben allemaal vriendjes, sommigen meer attent dan anderen. Er waren gesprekken over wat ze zouden kunnen krijgen: rozen, sieraden, misschien een diner bij kaarslicht. Klinkt romantisch, toch?
Dromen en wensen
Een van mijn vriendinnen was super enthousiast; haar vriend had een mysterieus weekendje weg gepland. Ik vond het geweldig om samen te fantaseren over de bestemming. Zou het Maastricht zijn, of misschien Parijs? Ik genoot van elk moment.
Maar toen, tijdens een van deze gesprekken, merkte een vriendin op dat ik geen Valentijn had. Het was alsof ze dacht dat ik eenzaam en zielig was. Dat ben ik niet, maar toch voelde het raar. Ze wilden het niet over hun plannen hebben, uit angst dat ik me slecht zou voelen. Dat was wel het laatste wat ik wilde.
Mijn impulsieve beslissing
Dus, na wat geklaag bij mijn schoonzus, maakte zij een grapje: “Waarom bestel je niet gewoon een bos rozen voor jezelf?” Eerst lachte ik het weg, maar het idee bleef hangen. En voordat ik het wist, had ik een prachtige bos rozen besteld, met een kaartje: “Will you be my Valentine?” Achteraf voelde ik me een beetje dwaas, maar het was al gedaan.
De grote onthulling op het werk
Toen de rozen op mijn werk aankwamen, veroorzaakte dat nogal wat opschudding. Een van mijn vriendinnen is ook mijn collega en zij liet het nieuws al snel weten in de groepsapp. Mijn vriendinnen waren razend nieuwsgierig: wie zou mijn geheime Valentijn zijn? Ik speelde het spel mee, al hadden ze wel verwacht dat ik wat enthousiaster zou zijn. Dat klopt, ik voelde mij vooral schuldig; diep van binnen vroeg ik me af: moet ik hen vertellen dat ik mijn eigen Valentijn ben?
Mijn Dilemma: toegeven of stilhouden?
Nu zit ik met een dilemma. Moet ik toegeven dat ik die rozen voor mezelf heb besteld? Of moet ik gewoon doen alsof en deze kleine leugen laten voor wat het is? Misschien zijn er nog andere opties die ik niet zie. Wat denken jullie? Moet ik eerlijk zijn, of kan ik dit beter voor mezelf houden? Ik ben echt benieuwd naar jullie mening.
